Silvio Vigliaturo
Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Turynie (Accademia Albertina delle Belle Arti), Włochy, 1967–1969. Pracę ze szkłem rozpoczął w latach 80. W 1986 roku, po obejrzeniu ważnej wystawy „Futurism & Futurisms” w Palazzo Grassi, Wenecja, Włochy, wprowadził zmiany w stosowanych przez siebie technikach malarskich – zaczął używać bardziej uproszczonej i wyrazistej, wręcz jaskrawej kolorystyki, co później stało się jego znakiem rozpoznawczym.
Brał udział w 145 wystawach indywidualnych we Włoszech, Belgii, Chinach, Francji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Izraelu, Japonii, Libanie, Litwie, Łotwie, Niemczech, Szwajcarii, Szwecji, Tajwanie, USA, Wielkiej Brytanii i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, m.in. Fundación Centro Nacional Del Vidrio, La Granja, Segovia, Hiszpania, 2000, oraz w 142 wystawach grupowych we Włoszech, Austrii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Japonii, Litwie, Łotwie, Niemczech, Polsce, Szwecji, USA, Wielkiej Brytanii i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, m.in.: „Fresh Glass. Wenecja – Poznań, obiecujący związek”, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2008.
Uczestniczył w wielu konferencjach i warsztatach, m.in. w Muzeum Sztuki i Historii Judaizmu (Musèe d’art et d’histoire du Judaisme), Paryż, Francja.
Jego prace znajdują się w wielu muzeach i publicznych kolekcjach, m.in.: Pinacoteca Civica, Palazzo dei Musei, Varallo Sesia, Włochy; Katedra w Chieri, Włochy; Muzeum Świateł (Museo dei Lumi), Casale Monferrato, Włochy; fundacja Ernsting Stiftung, Glasmuseum Alter Hof Herding, Coesfeld, Niemcy; Fundación Centro Nacional Del Vidrio, La Granja, Segovia; Pinacoteca Municipale, Naquera, Hiszpania; Biblioteka Narodowa, Madryt, Hiszpania; Gementeemuseum Den Haag, Haga, Holandia; Hsinchu Municipal Glass Museum, Hsinchu, Taiwan; Museum of Erotic Art, Las Vegas, Nevada, USA.
Silvio Vigliaturo wykorzystuje w swoich obrazach i obiektach–obrazach różne materiały, m.in. szkło, stal, terakotę. Wielu krytyków sztuki uważa jego technikę za wyjątkową.
Vigliaturo opowiada „plastikowe” historie, które, pomimo swojego statycznego charakteru, posiadają pewną osobliwą mobilność. Jest ona związana ze złudzeniem optycznym, jakiego doświadcza widz, który patrzy na zmieniające się odbicia światła na szkle.